امیداں . پنجابی نظم ۔۔۔۔۔ نجمہ مسعود

 

اک ھتھ رندہ دوجے ہتھ منڈا
او آ دوالےمیرے ھویا سی
اے بال میں اپنا لیہا یا جے
جے بدل سکو تقدیر ایدی
ور یاں توں پڑ ھا ندے او لوکاں
اک پت پڑھا دیو میرا وی
اے و صف تہانوں رب دتا اے
سارے جگ وچ وڈے کہلا ندے ھو
آدمی نوں انسان بڑھاونڑ لئ
گر سارے تسی آزما ندے او
ہا لی نرا مرا اے منڈا اے
جیو یں چڑا کوئی ٹندا اے
مغز ایدا جے کورے کاغذ ورگا
عقل و دانش دیاں لیکا ں
تسی پانڑ یاں نے

 

ایویں نکیاں نکیاں خواہشاں نے
ایدھے اندر جومیں ویکھنا چاھندا واں
سچ کی ھوندا کیویں بولدے نے
میرے لال نوں تسی سکھا دیوو
اید ھی خا طر زہر بھی پی لیوے
ایدی رگ رگ وچ وسا دیوو
جھوٹ جڑ اے سب برا یاں دی
انہوں اہیہ بھی سبق پڑ ھانڑا اے
اینوں دسیوں ایدے توں دور رھوے
پہاوین نکا اے یا ایانڑا اے
فریب مکاری تےپر کاری سب
اے جھوٹ دے بہن بھرا ہی نے
ایدے دل وچ تسی بٹھا نا اے
انصاف ہوے دوجا سبق اودا
اس گل لئ جاں لڑادیوے
کیویں پنکھ پکھیرو اچے اڈدے نے
فلک دے نال او جا لگدے نے
اوچی بناونئ اے تسی سرشت ایدی
نیو اں اڈن دا کدی وی ایہ سوچے نہ
ایویں کمزور جیا اے بالڑا جے
میں چاھناں اندروں مظبوط ہوے
قوت ارادی جنہوں اسی کہندے آں
ایدھے اندر کٹ کٹ بھر نی اے
مٹی دی محبت دی خاطر
کیویں جیو ندے نے  کیو یں مردے نے
غیرت ھوے جناں سورمیاں وچ
سودے وطناں دے او کردے نہیں
ایہ ساریا ں گلاں سکھا ون لئ
اینی چھیتی تسی نہیں کر نی ھے
جے ھونڑ امیداں پوریاں میریاں
میں دنیا داری بھی کر نی اے
شاعر ہ........نجمہ مسعود