ا یکو جیے دکھ. شاعرہ. نجمہ مسعود
کی گل ایے شیداں اج چھم چھم رونی ا یں رو رو ھنجواں دے ہار پئ پرونی ایں حوصلہ توں رکھ گل دل والی دس نیں اٹھ جا شابا ھنڑ کمر نوں کس نیں کی دساں بی بی جی نصیب میرے ماڑے نے ماڑی جئ جندڑی نوں ایویں پیی نسانی آ پہج پہج ہرپاسے روزی پہی کمانی آں گھر والا کدوں دا نشے دا شیدائی اے چھ میرے بال نے گھر پئ چلانی آں جدوں دا چار گھراں دا کم میں چکیا ہف ہف نس نس ساہ میرا سکیا نشہ جد مک جاوے چیخ تے پکار وے فیر میں کھاندی آں نال چھمکاں دی مار وے لوں لوں ویکھو اج میرا پیا دکھدا اکھاں چوں ہنجواں دا طوفان نہیں سکدا ویکھو تسی پنڈا میرا ھو یا نیلوں نیل اے سکھ میں وی پا لیواں کڈو کوئ سبیل اے تسی کنے سکھی او کڈا وڈا گھر جے نال دا اے لبہیا کناں سہنڑا ور جے بالاں دا جنجال تہاڈا حسابی تے کتا بی اے منہ اتے چمکے لالی پھلاں ونگ گلا بی اے سنڑ گلاں شیداں دیاں دل میرا ڈوبیا ھولی ھولی دل وچ تیر جیا کھبیا کی دساں شیداں تینوں اندروں میں سڑی آں سوہنڑا ور وڈا گھر نظری تے اوندا اے ایس نوں بچاؤنڑ لئ اوکھی میں وی بڑی آں دل اتے رکھی اے صبر ے دی سل وے دنیا نوں سامنڑے ہنس ہنس مل وے منہوں میں نہ کسکی