آخری خط ۔۔پنجابی افسانہ ۔۔۔۔۔نجمہ مسعود۔
آخری خط شادی توں پندرہ وریاں بعد تیرے دل وچ خواھش دا بوٹا اُ گیا تے جادوئی پودے وانگ ِدناں چے بل کھاندی ایس بیل نے تیرے سارے وجود نوں لپیٹ چے لے لیا وریاں دی رفاقت دی موٹی چادر نوں منٹاں چے لہہ کے سٹن لئی توں میرے پیری پہ گیا تیرے ھنجواں دیاں لڑیاں میرے پیراں دیاں بیڑیاں نہ بن سکیاں کدی تیرے اتھرو مینوں سویر دی تریل وانگ ٹھنڈے لگدے تے میرا دل اک لمحے لئی اس ٹھنڈ دی نرمی نال موم ھو جاندا پر خورے کتھوں میری انا مظبوط پہاڑ وانگ میرے سامنے آکھلوندی تے اگلے ھی پل ھنجو مینوں اپنے پیراں تے ابلے ھوئے پانڑی وانگوں محسوس ھوندے اس لمحے میں اپنے پیر اک زور دا چیخ نال کِھچ لیندی تے اکو لفظ میری زبان تے آجاندا ھو نہیں سکدا ۔میں کسی دوجی عورت نال تینوں ویکھاں محبت چے شراکت یا ونڈ اے ممکن ھی نہیں جس شخص لئی ماپیاں نے مینوں اے کہ کے کہلیا سی او ھی تیرا گھر اے تے ایہہ ھی تیرا جیون ساتھی اے ، میں وی اسی سبق نوں دل نال رکھیا ۔ایس گھر دی ھر اک اٹ تے گارے وچ سہاڈی محبت دی چاشنی اے ایدھی تعمیر چے دوواں نے اوکھے ویلے کٹے تنگیاں سہیاں ھر کمرے چے سہاڈی محبت دی اک داستاں لکھی ھوئی اے ایدھا ھر بوٹا تے پت