آخری خط ۔۔پنجابی افسانہ ۔۔۔۔۔نجمہ مسعود۔

 آخری خط

شادی توں پندرہ وریاں بعد تیرے دل وچ خواھش دا بوٹا اُ گیا تے جادوئی پودے وانگ ِدناں چے بل کھاندی ایس بیل نے تیرے سارے وجود نوں لپیٹ چے لے لیا وریاں دی رفاقت دی موٹی چادر نوں منٹاں چے لہہ کے سٹن لئی توں میرے پیری پہ گیا تیرے ھنجواں دیاں لڑیاں میرے پیراں دیاں بیڑیاں نہ بن سکیاں  کدی تیرے اتھرو مینوں سویر دی تریل وانگ  ٹھنڈے لگدے تے میرا دل اک لمحے لئی اس ٹھنڈ دی  نرمی نال موم ھو جاندا  پر خورے کتھوں میری انا مظبوط پہاڑ وانگ میرے سامنے آکھلوندی تے اگلے ھی پل ھنجو مینوں  اپنے پیراں تے ابلے ھوئے پانڑی وانگوں محسوس ھوندے اس لمحے میں اپنے پیر اک زور دا چیخ نال کِھچ لیندی تے اکو لفظ میری زبان تے آجاندا ھو نہیں سکدا ۔میں کسی دوجی عورت نال تینوں ویکھاں محبت چے شراکت یا ونڈ اے  ممکن ھی نہیں  جس شخص لئی ماپیاں نے مینوں اے کہ کے کہلیا سی او ھی تیرا گھر اے تے ایہہ ھی تیرا جیون ساتھی اے ، میں وی اسی سبق نوں  دل نال رکھیا ۔ایس گھر دی ھر اک اٹ تے گارے وچ سہاڈی محبت دی چاشنی اے ایدھی تعمیر چے دوواں نے اوکھے ویلے کٹے تنگیاں سہیاں ھر کمرے چے سہاڈی محبت دی اک داستاں لکھی ھوئی اے ایدھا ھر بوٹا تے پتا سہاڈے عشق دا گواہ اے میں دنیا دے سارے رشتے تیری محبت وچ بھلا دتے بس اکو توں ھی توں میری دنیا ایں تے ھنڑ تینوں  اک ھور محبت دی لوڑ پئے گئی صرف ایس لئی کہ میں تینوں اودلاد دی نعمت نہیں دے سکی  تیری اے خواھش میری زندگی دی ساریاں ریاضتاں توں اُتے کیویں ھو گئی اے۔ تینوں ایس گل دا چنگی طراں پتا اے کہ میری وی اے ھی  حسرت تے شدید خواھش سی ۔ دوجیاں وانگ میرے وی اس پیار نگر وچ بچیاں دیاں کلکاریاں دیاں آوازاں آنڑ  میری  ممتا وی تڑپدی رھی اے دوجیا ں دیاں بھریاں گوداں نوں ویکھ کے میرے اندر  حسد دے سپ نے کئی وار زھر چھڈن دا سوچیا پر تیریاں باھنواں دے مظبوط سہارے  دے حوصلے نے میرا دل مومن رکھیا تے میں اللہ دی رضا چے راضی رھن دا فیصلہ کیتا  ایس سائنس تے ٹیکنالوجی دے دور چے کجھ وی ناممکن نہیں پر تینوں سمجھانا وی اینا سوکھا نہیں سی اک دو واری کوشش وی کیتی پر توں میری اک نہ سنی ، بچہ گود لینڑ تے تینوں اعتراض سی سہاڈ ایہہ  ساک پہلے اک دواں سالاں چے  مک جاندا تے اے تعلق، عشق  تے بعد چے روگ نہ بنڑدا ھنڑ اسی دو توں اک ھو چکے ساں فیر تینوں دوجے تیجے دی لوڑ پے گئی۔تینوں آج دوجی شادی دی اجازت لئی انہاں اتھرواں دی شفارش کرنی پے گئی  جد توں سر چُکیا تے میں فیصلہ کر چکی ساں ھاں او ای فیصلہ جیڑا تینوں زندگی دیوے گا اس دھرتی تے رھن والا تیرا ناں دیوے گا  ایہہ ھی سب تینوں چاھی دا اے ناں ۔ میری ساری زندگی اک پاسے تے تیرے نال گزارے ھوئے تولاں چے تُلن والے  سنہرے  پندرہ سال  اک پاسے ، جس وچ اک دن دی جدائی وی مینوں پہاڑ لگدی سی میرا اصول تے محبت چے یکتائی دا اے  میں اپنے تے تیرے  پیار  دے وچکار کوئی سایہ وی برداشت نہیں کر سکدی  توں کہنا ایں کہ اک جیندا جاگدا انسان سہاڈے درمیان  آجاوے مگر انہاں سالاں دے عوض میں تینوں اس خاھش دی تکمیل لئی آذاد کر دی آں توں میرے پر نہ کٹ مینوں وی اس سونے دے پنجرے دا دروازہ کھول کے باھر دا رستہ وکھا وقت سب کچھ سخا دیندا اے میں وی ھولی ھولی  آذاد فضا وچ اڈ نا سکھ لیواں گی گو کہ تیرے بغیر تے میں ساہ لینڑ  دا سوچ وی نہیں سکدی ۔کہندے نے  ماواں اپنی دھیاں نوں  زندگی دی مشکل راھواں چہ چلن دا ول سخا دیندیاں  نے پر میری تے ماں وی نہیں جیڑی مینوں کنڈیاں تے چلن دی جاچ دسدی۔میرے کلیجے دا او زخم ویکھ سکدی جیڑا جلد یا بدیر  جدائی دا ناسور بنڑ جاوے گا۔ھور تے ایسا کوئی ساکھ نہیں جیڑا میرے ایس زخم تے ھمدردی دا پھاہ رکھ سکے پہن اپنے گھر والی اے سو کوہ دور اپنے بچیاں تے گھر دیاں کماں کاجاں وچ  کھبی ھوئی بھرا تے ھے ھی باھر دی چیز سارا دن ابا نال مارکیٹ چے کاروبار چے پھسیا رھندا اے دن بھر دا تھکیا آکے  سر مود پے جاندا اے بھابھی بچیاں دے ھزار جھمیلیاں نوں نمپٹاندی  تھک  ٹٹ کے رات آنڑ تے شکر کردی اے  تے اگلے دن دے کماں بارے سوچدیاں سوچدیاں  سو جاندی اے میرے اس فیصلے نال ابا تے ویر بہت جذباتی ھوگئے سن پر میری ضدی طبیعت نال واقف ھونڑ دی وجہ نال چپ جئے ھو گئے سن ، ابا دیاں نم اکھاں ھر ویلے میرے دل وچ تیر وانگ چبھدیاں رھندیاں نے جیویں او میری بے صبر ی تے جزباتیت  توں  بہتی پریشان ھونڑ پر  کوئی لفظ بھی میں انہاں دے مونہوں نہیں سنڑیا جس وچ اونہاں نے میرے اس  فیصلے بارے برا کہیا ھووے۔ میرا دل اک بوجھ دے تھلے دبیا ھویا دھڑک تے رھیا اے پر تیرا خیال مینوں چین نہیں لینڑ دیندا مینوں اینج لگدا اے جیویں میرے دل وچ خون دی تھاں تیریاں یاداں دوڑدیاں پئیاں نے میں لکھ ایناں توں بچن لئی اپنے آپ نوں گھر دے کماں کاجاں  دے  اھر  لاندی آں پر تیری شکل تیریاں گلاں تیرا نما نما ھا سہ میرے وجود نوں کرچی کرچی  کر دیندا اے   میرے اندر اگ  جئی  لگی ھوئی اے جیڑی  مینوں اپنے دماغ  دی چوٹی اُتے  ھر ویلے بلدی محسوس ھوندی اے  میں  تیریاں یاداں توں جان چھڑانا چاھندی آں یا نہی ایہ میں ھالی تک نہی سمجھ سکی جد بھابھی دی اک سہیلی اونہوں دس رئ سی کہ تیرا وھیا ھو گیا اے تے بڑے دھوم دھام  نال ھویا اے  مینوں اینج لگیا جیویں  کمرے دیاں چاروں کندھاں آپس چے اک دوجے نال جڑ گیاں ھونڑ تے میرا وجود انہاں دے اندر  پس کے ختم ھو گیا ھوے رات دے پتہ نہیں کہڑے پہر میری اکھ کھلی تے مینوں پتہ لگیا کہ میں تے ھسپتال دے بیڈ تے آں اگلے دن پہینڑ دا فون آیا کہ کراچی کیوں نہیں آجاندی  میں اونوں جھوٹھا لارا لاکے چپ کرا دتا کہ عید توں بعد آواں گی  مینوں  ابا دی تنہائی تے اداسی اندروں اندر  ایس طراں لگدی سی کہ میں ای ایس گل دی مجرم آں  میں ابا دی خدمت وچ اپنے آپ نوں مصروف کرن دی بڑی کوشش کیتی پر  دل دی آگ سی کہ وھددی جا رئی سی  مغرب دیاں آزاناں دا شور میری تنہائی وچ اضافہ  کردیندیاں  لکھ عبادت چے دل لاند ی آں پر  نہی ، خیال تیرے ول تے تیرے نال  بیٹھی سوھے جوڑے والی کڑی  ول ھی رھندا  اے بس دنیا توں دل بھر جیا گیا اے  میں ایتھے رہ کے کی کرنا میرا سب کجھ تے مک گیا اے  اپنے  آپ نوں ختم کر کے سارے جھمیلے مکا دینڑے چاھیدے نے  ا یہہ خیال آؤندیاں ای مینوں اینج لگیا جیویں میرا دماغ پرسکون جیا ھو گیا  ھووے تےدماغ وچ ھر ھر ویلے بلدا دیوا جیویں کسی نے ٹھنڈے چھیٹے نال بجھا دتا ھووے دو مہینیاں بعد اج رات مینوں بڑی ھی سکھ والی نیندر پئی مینوں اینج لگیا  جیویں مینوں کسی بہت ھی پیارے سجن نے دکھاں توں نجات لئی  کوئی  سوادی دوائی دے دتی ھووے وکھرا سواد تے ا ثر میرے آنگ آنگ وچ نشے وانگ اتر گیا میں آج صبح گیس آفس والیاں نوں گیس لیکچ دی کمپلینٹ لکھوا چھڈی اے ایہہ  آخری خط تینوں مِلن توں پہلاں ھی میری اس دنیا تون جانڑ دی خبر آ چکی ھووے گی موت تے ایہہ بہت ھی المناک اے پر روز روز  سڑن توں بہتر اے کہ میں اکو واری سڑ کے مر جاواں  میں اے خط صرف تینوں دسن لئی لکھیا اے کہ  میں  تیرے بغیر جیڑے دن گزارے سن او   بہت اوکھے سن  بھلا تیرے باجھ زندگی وی کوئی زندگی اے   ۔