پنجابی غزل نجمہ مسعود ۔
ھمدرداں دی پہچان جے ھوے اوچیاں نیویاں راھواں وچ
حیاتی کدی اینج نہ گزرے سسکیاں نالے ھاواں وچ
خون دی لالی رنگ نہ بدلےزمانے دی ھوا دے نال
رشتیاں دی فیر ڈور نہ ٹُٹے پہناں تے بھراواں وچ
غضب دا گھوڑا قابو رکھئیے آندیاں جاندیاں ساھواں نال
ساری حیاتی گزر سکدی اے اک دوجے دیاں چاھواں وچ
وھم دی مکڑی جالے بنڑدی مغز دیاں ستیاں جاواں وچ
بندہ ایویں ای گھر جاندا اے ان ویکھیاں بلاواں وچ
خبرے کویں رہ جاندا اےبھرم کالے کرتوتاں دا
عزت سہاڈی رہ جاندی اے دنیا دی نگاھواں وچ
گھر دا پیر تے ھولا ھی ھوندا نکمےلگدے سیانے وی
درد دکھاں دا حل پئے لبھدے بھیڈاں نالے گاواں وچ
ویکھ دنداں وچ انگلیاں پا کےھتھ کٹا لئیے چاقو نال
زلیخا گھروں پٹی گئ تیرے حسن دی چاھواں وچ۔
خالی کلاٸیاں دا دکھ اے اونوں دل ھی دل وچ سوچدا اے
قوس و قزح دےرنگ اے سارے بھر دیواں تیریاں بانہواں وچ
پرچھائیاں پچھے کدی نہ پہجئیےاہنے ھتھ تے آنڑا نہیں
سچا پیار تے بکھریا پئیا گھر دیاں ٹھنڈیاں چھاواں وچ۔
تبصرے