ذندہ درگور نجمہ مسعود. میں باپ ساں دور جہالت دا جدون کڑیاں نوں دفناندے سن.. عورت ذات نری بے عزتی اے ساڈے وڈ وڈے فرماندے سن. میرے گهر وی جمی سر کالی سی بہتی سوهنڑی تے کرماں ماری سی تن من لیرون لیر هوندا جد یاد او ویلے اوندے نے کل تیار رهویں اسی جاواں گے تینون بن دی سیر کراواں گے ساری رات خوشی نال او سو نہ سکی ماں سسکیاں نال اے رات کڈی پر اوچا او وی رو نہ سکی مائے میرئیے میں تے نہانڑا اے فیر سرخی پوڈر لانڑا اے اج بابا نال میں جاواں گی اوتهوں گڈیاں پٹولے لہاواں گی تینوں کی چاهی دا دس امبڑئیے نی میں اوتهوں لے کے آواں گی سینے لاکے مان پئ سوچدی سی تینوں کدی وی ویکهہ نہ پاواں گی متهے آیاپسینہ ویکهہ میرے او دامن نال پوچاردی سی مٹی لگی جے میرے کرتے تے نکے ہتهاں نال او جهاڑدی سی کیوں دل میرا خبرےپتهر هویا نہیں سوچیا قبر چے سٹدیاں هویاں اے تے معصوم جیا فرشتہ سی اکهاں بدهی سی پٹی جہالت دی ایدهے نال تے مٹها رشتہ سی.
