Voice of my heart

"ماں" جِنہاں گھرّاں وِچ ماں نئیں ھوندی اونہاں دے ویہڑے چھاں نئیں ھوندی۔ پُتّر پانویں جان وی منگن مانواں کولوں ناں نئیں ھوندی جے کر مانواں ھاں نہ آکھن رَبّ وَلّوں وی ھاں نئیں ھوندی۔ تیرے اَگّے رو لیندے ساں ھُنڑ تے نظر اُتَاں نئیں ھوندی۔ جِنہاں دی جنّت رُس جاندی اے اُنہاں نُوں کِتّے وی تھاں نئیں ھوندی۔ جے کِدرے میں سَفرے جانواں اوھدی شکل پَراں نئیں ھوندی۔ واج آؤندی اے فخریؔ پُتر پر اوہ آپ اَگَاں نئیں ھوندی زاھد فخری

میرے نبی دے خُلق ُنوں ُقرآن ِکہندے نے جِن وبشر تے سارے ھی حیوان کہندے نے قرآن رب نے بھیجیا اعمال واسطے سیرت نے اونوں ِکیتا اے آسان کہندے نے میرا نبی اے دنیا تے ِدلاں دا بادشاہ اُدھا بچھونا ٹاٹ دا سامان کہندے نے رتبہ اے اودھا اوچا دونوں جہاناں وچ رھن لئی سی اک کچا جیا مکان کہندے نے بھیجو درود اودے آتے سارے مل کے آیا سی میرے رب دا اے فرمان کہندے نے عفو و درگزر دی کوئ اک ھوے مثال قاتلاں نوں کیتا معاف ھوئے حیران کہندے نے نجمہ مسعود   

  خاص لوگ او بندیاں نوں پہلے پنڑدا اے صبر دی  پہٹھی جیویں  ُپہندا اے جیڑے اودی رضا چے راضی ھونڑ اونہاں نوں خاص کم لئ چنڑدا اے اچے رتبے ایویں نہیں ملدے نے اکھاں بند تے ھونٹ سلدے نے اے پھل جے وریاں دے چلے دے ڈھول رھندے جے اکو ِکلے دے اُکا میں نوں اندروں مُکاندے نے تد ولیاں دا رتبہ پا ندے نے رب اونہاں دی دل وچ وسدا اے باطن شیشے وانگوں دسدا اے او رھندے رب دی  دنیا چے نہیں ودسدے سب دی دنیا چے نجمہ مسعود🌱

  دانا دانا بیجیا سی میں انہاں بڈھیاں ھتھاں نال  گوڈی کیتی پانڑی لایا  رب نےمیرے کرم  وکھایا سونا بنڑ یا تے لہلہایا رب دی رحمت دا سی سایا حسرت سی وڈھاں گا میں انہاں بڈھیاں ھتھاں نال بجلی وانگوں کُدکےکھا گئی سارا رزق نماڑیاں دا او چنگاری ھسدی ھسدی اڈی تے کد بھانبڑ ھوئی آگ دا غصہ نہ ٹھنڈا ھویا فصل ریت تے جھانبڑ ھوئی اکو سوچ پئی مینوں کھاوے کی ھوے گا انہاں نیاڑیاں دا نجمہ مسعود😢

  مینوں تانگاں سن اے وریاں توں کدی دل دی جھوک سجاواں گی ایس اجڑے پجڑے محلے نوں سک سک کے میں سجاواں گی وسر گئی سی گل پیار والی نالے پیار  دے سوتے سک گئے سن پاٹے دل نوں  ٹاکیاں جوڑ جوڑ  میں پیار دے قابل بناواں کی

عشق دی عین دا نشانہ ایہہ دل کیوں ھوندا اے عشق چے پاگل تےدیوانہ ایہہ دل کیوں ھوندا اے تتے بلدے دیئے دی لو تےتھرکدا تے نچدا عاشق    اپنی موت توں بے خبر تے بیگانہ کیوں ھوندا اے تکےایتھےکلیاں دے مرجھانڑ دے قصے بڑے نے ایدھے چے دشمناں تے ویریاں دے حصے بڑے نے اینہاں راھواں چے کھلرے نے کنڈے ھی کنڈے  فیر وی لاپرواہ تے مستانہ ایہہ دل کیوں ھوندا اے  لکھاں کروڑاں آساں امیداں تے چاھتاں دے لارے  دیوانیاں ھیراں لبھدیاں پھرن رانجھیاں دے دوارے  سچ اے عشق تے منزل دویں ھوندے نے وکھ وکھ  تد وی پیار لئی پاگل ایہہ فرزانہ دل کیوں ھوندا اے عاشقی معشوقی دا ناں اے دیوانگی،اے گل کی کرنی جیڑی گل وگڑ ی پئی اے وریاں تو او حل کی کرنی عشق آسیب اے جن بھوت یا کوئی ان دیکھی طاقت ھر ویلے مدھوش تے ساحرانہ ایہہ دل کیوں ھوندا اے نجمہ مسعود🌾

   غزل بھرے بازار وچوں خالی مڑ آؤندی آں  دل دیاں حسرتاں سب توں لکانی آں  نہیں ھوندی کدی خواہش   تے کدے  پیسے نہیں ھوندے دنیا تے آنڑ دا ناں ای اسی کیتا ھے ھر ویلے صبر دا گھٹ اسی پیتا اے  بہتی رزق دی بھک کٹی  ملیا  پیار دا وی فاقہ سی ظلم و زیادتی دی کہانڑی کی سناواں  کیویں تینوں لکیاں پیڑاں وکھاواں  روح دی موت  تے نظری نہ آؤندی جسم دی موت ،کہڑی وڈی گل اے دولتاں نال عزتاں دی تقسیم کیوں ھوندی اے  جدے کہار دانےاودی تکریم کیوں ھوندی اے بھک نال سُکےننگے بچے دی تصویر اس دنیا لئی شاہکار  کیوں ھوندی اے نجمہ مسعود🌾

. عورت  ڈے دا منشور  فون آیا کجھ سہیلیاں دا  اساں عورت ڈے منانا اے   نکمی وھلی بیٹھی ھیں  توں وی اپنا حصہ پانڑا اے جیڑا دل دی ساری ساڑ کڈےایخو جیا منشور بنانا اے  چک ڈنڈے بینر ہتھاں چے سب مرداں نوں ڈرانا اے جد جاواں کم نوں دفتر چے نہ افسر تے نہ باس ھووے ملے،ایسی جا جتھےکم دا غم، نہ دور ھوے نہ پاس ھوئے ھونڑ اگے پچھے نوکر جئے،دن عید تے رات شب رات ھوے اکلوتا منڈا سسرالیاں دابس میرے لئی ھی او خاص ھوے کِتھے جاندی آں کِہنوں نوں ملدی آں اے میرا اپنا راز ھوے قانون دی کتاب چہ لکھیا جاوے، اے میرے کول اعزاز ھوے نہ ھوئے پرواہ مینوں دنیا دی پاھویں  ٹھیک ھوئے،ناساز ھوئے  میرا جسم  تے میری مرضی اے، میری بُلیاں تے اِے ساز ھوے نجمہ مسعود۔

  اک ھتھ رندہ دوجے ہتھ منڈا او آ دوالےمیرے ھویا سی اے بال میں اپنا لیہا یا جے جے بدل سکو تقدیر ایدی ور یاں توں پڑ ھا ندے او لوکاں اک پت پڑھا دیو میرا وی اے و صف تہانوں رب دتا اے سارے جگ وچ وڈے کہلا ندے ھو آدمی نوں انسان بڑھاونڑ لئ گر سارے تسی آزما ندے او ہا لی نرا مرا اے منڈا اے جیو یں چڑا کوئی ٹندا اے مغز ایدا جے کورے کاغذ ورگا عقل و دانش دیاں لیکا ں تسی پانڑ یاں نے ایویں نکیاں نکیاں خواہشاں نے ایدھے اندر جومیں ویکھنا چاھندا واں سچ کی ھوندا کیویں بولدے نے میرے لال نوں تسی سکھا دیوو اید ھی خا طر زہر بھی پی لیوے ایدی رگ رگ وچ وسا دیوو جھوٹ جڑ اے سب برا یاں دی انہوں اہیہ بھی سبق پڑ ھانڑا اے اینوں دسیوں ایدے توں دور رھوے پہاوین نکا اے یا ایانڑا اے فریب مکاری تےپر کاری سب اے جھوٹ دے بہن بھرا ہی نے ایدے دل وچ تسی بٹھا نا اے انصاف ہوے دوجا سبق اودا اس گل لئ جاں لڑادیوے کیویں پنکھ پکھیرو اچے اڈدے نے فلک دے نال او جا لگدے نے اوچی بناونئ اے تسی سرشت ایدی نیو اں اڈن دا کدی وی ایہ سوچے نہ ایویں کمزور جیا اے بالڑا جے میں چاھناں اندروں مظبوط ہوے قوت ارادی جنہوں اسی کہندے آں ایدھے اندر کٹ کٹ بھر نی

  روے  زار و زار اے ساقی ٹھنڈا فرش تے ننگے پیر  دل وچ اودھے عشق دی لہر کیویں دساں دل دے پھٹ ست چکراں دا پینڈا  کہٹ دل دیاں گلاں رہ گیاں باقی نجمہ مسعود

  توں سونڑاں ایں ھاں سوھنڑا ایں میرے دل ورگا میں کوھجی آں ھاں کوھجی آں تیرے دل ورگی نجمہ مسعود  

  ونڈ پنجابی نظم۔  نجمہ مسعود بے  پرواہ  تے ڈاھڈیا ربا واہ واہ تیری ونّڈ  کسی دا موڑیں خالی کاسہ کِسی نُوں چُکاویں  پنڈ ویکھاں جے مخلوق تیری نوں سو سو وکھرے رنگ  کسی دی بولی چے زھر پیا گھلدا کسی چے امرت کھنڈ لیکھ لکھن چے   تیری مرضی سانوں سمجھ نہ آئی کسی نوں  پیاویں آب زم زم  کسی دے لیکھاں چے ٹہنڈ کسی دی گود خالی کردیاں ڈھائی گھڑی نہیں او لاؤندا  ِکدے بچھڑے یار ملا کے اودے سینے پاؤندا ایں ٹھنڈ  الکاسب حبیب اللہ سارے کہندے زات پات  نہ ُپچُھِیں ُاوچیاں عدالتاں دا قاضی ھوے یا گوٹھ گراں  دا بھنڈ بے پرواہ تے ڈاھڈیا ربا واہ واہ تیری ونڈ  کسی دا موڑیں خالی کاسہ کسی نوں چکاویں پنڈ

  جے میں پنکھ پکھیرو ھوندی نہ مٹی دی ڈھیری ھو ندی اڈدی پھردی آسما ناں تے  دنیا تیری میری ھوندی کھڑ کھڑ ہسدی سکھاں نال وسدی نچ نچ گھمن گھیری ھو ندی سانجھے د کھ تے سا نجھے سپنے چھاں سکھاں دی گھنیری ھوندی ھر پاسے چمکن چن تے تارے رات نہ کوئی انہیری ھوندی نجمہ مسعود

  ویلنٹائین ڈے.... لینڑی سی میں  پھلاں دی کھاری کدوں آونڑی اے ربا میری  واری لمبی سی اوتھے لائین ساری کھڑی کھڑی میں وی نہ ھاری گلاب سرخ تے پتے  نسواری چاکلیٹ پوائی چوکھی ساری بہتی سوھنی چوکھی  پہاری کھڑ کھڑ   ھسے دل دی باری کلی نہیں میں عشق دی ماری   ڈھو نڈاں محبت تے وفاداری  گلی پھری  آں اک اک ساری حیران  کهڑی آں تھکی ھاری ِکنوں دِیواں پُھلاں دی کھاری. نجمہ مسعود.

  ویلنٹائن ڈے  خاموشیاں سرگوشیاں اور گھبراھٹ کا عالم ھے آج ویلنٹائن ڈے ھے کیا محبت اتنی ظالم ھے  کیوں آج محبت کا دن ھے کیا یہ خوشی کا نوشتہ  یہ عشق تو دو دلوں کی ازلی  انسیت کا رشتہ ھے  محبت میں دوریاں اور قضا کا تصور بھلا کہاں  عشق میں تم یہاں ھم وھاں یہ تصور بھلا کہاں کسی کا ھونا اس سے ملنا  عبادت سے کم  نہیں   عاشقوں کا دستور ھے مگر ریاضت سے کم نہیں سوچتی ھوں ایک دن کی محبت کہاں کا ھےدستور جھوٹی عاشقی وقتی خوشی اور عارضی ھے یہ سرور  نجمہ مسعود🤔

اسی دویں وکھری  ٹائپ دے  تیری اکھ وچ تل  میرا سور دا دل ایویں دور نہ کھلو  بلو بوھا نہ ڈھو میں ھویا شیدائ مینوں نیڑے آ کے مل نجمہ مسعود

  قیامت والی رات  خوشیاں دی قاتل قیامت والی رات کرن نہ دتی اونہے کوئی دل دی بات یاد ڈھڈی  آئی اکو ای رب دی زات اجل سی کھڑی لا کے اُتھے گھات

  Don't tell my mother The cruelty that fell on me The misery that came Doomsday is upon me Unlucky me and dark day    All  alone and helpless There, Where Furious mob  change into snering  snakes In the dance of the beasts  The devil was trembling That's all there is to it  was written in my destiny  Longing for the last visit Favour me  Ornament my coffen with red roses Tangle her  in flowers Oh my Mother Your  Dweller your  lovely son Is back at your door Don't insist on lying on your lap   Don’t hug , Do not move your fingers in my hair A handful of this ash Just  put it  in the grave  Najma Masood 😢😢

   میری ماں کو نہ بتانا  جو ظلم مجھ پہ ٹوٹا  قیامت کی گھڑی تھی     یہ جہاں مجھ سے چھوٹا  حیوانیت کے رقص پہ شیطانیت تھی لرزاں   بس اتنا اس سے کہنا مقدر تھا میرا پھوٹا حسرت آخری دیدار کی تم پوری مت کرنا کچھ کلیاں چن کے رکھنا  اسے پھولوں میں الجھانا تیرا پردیسی تیرا بیٹا  لوٹ آیا ھے تیرے در پہ    اسےسر آنکھوں پہ بٹھانا نہ بالوں میں پھیرنا انگلیاں نہ  ھی گود میں لٹانا مٹھی بھر اس خاک کو  بس لحد میں تم سلانا نجمہ مسعود  😢😢

کراچی میں ایک مجبور ماں نے اپنے حالات سے تنگ آکر اپنی اس بچی کو سمندر میں پھینک دیا تھا اس بچی کا نام انعم شکیل ھے  یہ تصویر اسی بچی کی ھے  جس کے بارے میں یہ پنجابی نظم لکھی گئی ھے        انعم رانڑی  پنجابی نظم شپ شپ وگدے پانڑیاں چے پا،نی دنیا دے ظلماں توں مینوں تو بچا، نی مینوں ایتھے رھن دا نہی ایڈا چاہ نی ایدھی میلی نظراں تو مینوں تو لکا، نی زندگی دی ویکھ ایتھے چل پئ ھوا نی      چور چور قدماں نال اگے ول آ نی دل اتے سل رکھہ ایویں نہ کرلا نی آپے ہتھی لا دے ھس کے تو پھاء نی کھلے آسمان ہیٹھ چھڈ کے تو جا نی دعا دے  متھا چم  لگے اج  ویاء نی کرلے شگناں دے پورے اج چاء نی میں تے تیری لاڈو آں ذرا نیڑے آ نی جاندی واری کہٹ کے سینے نال لا نی جا تیری کھوٹی ھوئ حیاتی دی راہ نی میرے باجوں آوے تینوں سکھہ دا ساہ نی شپ شپ وگدے پانڑیاں چے پا ،نی