Voice of my heart

   ﻭﮦ ﺟﻮ  ﺍﭘﻨﺎ   ﯾﺎﺭ   ﺗﮭﺎ   ﺩﯾﺮ   ﮐﺎ،   ﮐﺴﯽ ﺍﻭﺭ  ﺷﮩﺮ   ﻣﯿﮟ   ﺟﺎ   ﺑﺴﺎ، ﮐﻮﺋﯽ ﺷﺨﺺ ﺍُﺱ ﮐﮯ ﻣﮑﺎﻥ ﻣﯿﮟ ﮐﺴﯽ    ﺍﻭﺭ    ﺷﮩﺮ    ﮐﺎ   ﺁ   ﺑﺴﺎ. ﯾﮩﯽ    ﺁﻧﺎ    ﺟﺎﻧﺎ    ﮬﮯ    ﺯﻧﺪﮔﯽ،  ﮐﮩﯿﮟ  ﺩﻭﺳﺘﯽ   ﮐﮩﯿﮟ    ﺍﺟﻨﺒﯽ، ﯾﮩﯽ    ﺭﺷﺘﮧ   ﮐﺎﺭِ   ﺣﯿﺎﺕ    ﮬﮯ،  ﮐﺒﮭﯽ  ﻗُﺮﺏ  ﮐﺎ،  ﮐﺒﮭﯽ  ﺩُﻭﺭ  ﮐﺎ. ﻣﻠﮯ ﺍِﺱ  ﻣﯿﮟ  ﻟﻮﮒ  ﺭﻭﺍﮞ  ﺩﻭﺍﮞ،  ﮐﻮﺋﯽ  ﺑﮯ   ﻭﻓﺎ   ﮐﻮﺋﯽ   ﺑﺎ   ﻭﻓﺎ, ﮐﭩﯽ   ﻋُﻤﺮ   ﺍﭘﻨﯽ   ﯾﮩﺎﮞ   ﻭﮬﺎﮞ،  ﮐﮩﯿﮟ   ﺩﻝ   ﻟﮕﺎ   ﮐﮩﯿﮟ   ﻧﮧ   ﻟﮕﺎ. ﮐﻮﺋﯽ ﺧُﻮﺍﺏ ﺍﯾﺴﺎ ﺑﮭﯽ ﮬﮯ ﯾﮩﺎﮞ،  ﺟﺴﮯ ﺩﯾﮑﮫ ﺳﮑﺘﮯ ﮬﻮﮞ ﺩﯾﺮ ﺗﮏ, ﮐﺴﯽ   ﺩﺍﺋﻤﯽ   ﺷﺐِ   ﻭﺻﻞ   ﮐﺎ،  ﮐﺴﯽ    ﻣﺴﺘﻘﻞ    ﻏﻢِ    ﯾﺎﺭ    ﮐﺎ. ﻭﮦ ﺟﻮ ﺍِﺱ ﺟﮩﺎﮞ ﺳﮯ ﮔﺰﺭ  ﮔﺌﮯ،  ﮐﺴﯽ ﺍﻭﺭ ﺷﮩﺮ ﻣﯿﮟ  ﺯﻧﺪﮦ  ﮬﯿﮟ, ﮐﻮﺋﯽ   ﺍﯾﺴﺎ   ﺷﮩﺮ  ﺿﺮﻭﺭ  ﮬﮯ،  ﺍﻧﮩﯽ  ﺩﻭﺳﺘﻮﮞ  ﺳﮯ  ﺑﮭﺮﺍ  ﮬُﻮﺍ. ﯾُﻮﻧﮩﯽ  ﮬﻢ   ﻣُﻨﯿﺮؔ   ﭘﮍﮮ   ﺭﮬﮯ،  ﮐﺴﯽ ﺍِﮎ ﻣﮑﺎﮞ  ﮐﯽ  ﭘﻨﺎﮦ  ﻣﯿﮟ, ﮐﮧ  ﻧﮑﻞ  ﮐﮯ   ﺍﯾﮏ   ﭘﻨﺎﮦ   ﺳﮯ،  ﮐﮩﯿﮟ ﺍﻭﺭ ﺟﺎﻧﮯ  ﮐﺎ  ﺩَﻡ  ﻧﮧ  ﺗﮭﺎ. (منیر نیازی)

   دعائے تہجد اتھرواں دا میلا ھوے سرگی دا ویلہ ھوے میریاں دعاواں ھونڑ  اودیاں عطاواں ھونڑ ھونٹاں تے نداواں نال سسکیاں تے ھاواں نال ھر گل تے پچھتاواں میں   کہندیاں نہ شرماواں میں بڑے ھی دل دُکھائےمیں لکھاں چن چڑھائے میں اپنی راہ سوکھی کیتی  اودھی کیوں اوکھی کیتی تیری حکم عدولی کر کے تہمتاں دی وصولی کر کے جاگدے ضمیر دی کہانی  میرے لئے سی کیوں نجانی  لکھیا ِسارا رُل جاو ے  اودھی تختی دھل جاوے ساھواں فِیر رک جانڑ غم سارے مک  جانڑ نجمہ مسعود۔

ویلنٹائین ڈے.... لینڑی  سی  میں  پهلاں  دی  کهاری کدوں  اوے  گی  ربا  میری  واری لمبی  لگے  مینوں  لائین  ساری کهڑی  کهڑی  میں  وی  نہ  هاری گلاب۔ سرخ  تے  پتے  نسواری چاکلیٹ  پوائی  چوکهی  ساری بہتی  سوهنی  چوکهی  پہاری کهڑ کهڑ  هسے  دل   دی   باری   ڈهونڈاں  سچی محبت وفاداری  دوکان پهری آں اک اک ساری حیران  کهڑی آں تهکی هاری کویں دیواں پهلاں دی کهاری

قدرت نے جھنجوڑیا اے ُستے ھوئے ضمیر نوں  موت دا ڈر  پے گیا  سب غریب تے امیر نوں      اک چہُوٹے دی مار آں گل اے وی سچ اے معافی تسی پکی منگو اے نہیں کوئی کَھچ اے   سنسار جد بھر دا اے ظلم تے گناھواں نال ناانصافی حاکم کردا اے جد دوواں باھنواں  نال   رب نہیں او معاف کردا اے ظلم تے زیادتیاں مک جاندیاں نے ظالماں تے مظلوماں دیاں حیاتیاں   نجمہ مسعود

  سو گناہ میرا رب بخشے هک نہ بخشے ذمانہ  پلو اپنڑا چہاڑکے رکهو مڑ ایتهے نہیں آنڑا.. .نجمہ مسعود

  بے پرواہ تے ڈاھڈیا ربا واہ واہ تیری ونّڈ  کسی دا موڑیں خالی کاسہ کِسی نُوں چُکاویں  پنڈ ویکھاں جے مخلوق تیری نوں سو سو وکھرے رنگ  کسی دی بولی چے زھر پیا گھلدا کسی چے امرت کھنڈ لیکھ لکھن چے   تیری مرضی سانوں سمجھ نہ آئی کسی نوں  پیاویں آب زم زم  کسی دے لیکھاں چے ڈھنڈ کسی دی گود خالی کردیاں ڈھائی گھڑی نہیں او لاؤندا  ِکدے بچھڑے یار ملا کے اودے سینے پاؤندا ایں ٹھنڈ  الکاسب حبیب اللہ  سارے کہندے زات پات  نہ ُپچُھِیں ُاوچیاں عدالتاں دا قاضی ھوے یا گوٹھ گراں  دا بھنڈ بے پرواہ تے ڈاھڈیا ربا واہ واہ تیری ونڈ  کسی دا موڑیں خالی کاسہ کسی نوں چکاویں پنڈ

  چپ دا روزہ کد ٹوڑیں گا ٹُٹیا رشتہ کد جوڑیں گا ساواں دی ڈوری اٹکی اے جان میری کد چھوڑیں گا  باندی بن کے  رھندی ساں، ساہ نہیں اچا لیندی ساں ویکھ تے لے کدی میرے ول ھولی ھولی کہندی ساں    لال پھلاں دی کھاری ساں، تینوں کیوں نہی پیاری ساں  سکھ دی وادی ول اتھرے گھوڑے دیاں واگاں کد موڑیں گا نجمہ مسعود۔

   ھائے دل دا ٹو ٹا کھو کے میں غیراں دی جھولی پا چھڈیا  جیڑا پیار دے تولاں  چے تلدا سی بے مول ھی او لٹا چھڈیا اے حکم سی  میرے  سوھنڑے دا سر اودھے آگے جھکا چھڈیا  اکھ روئی دل ڈھڈا زخمی سی اے دکھ وی سب تو  لُکا چھڈیا

    نظم ۔۔۔ پر فیر وی  اچهے آں ایدهے لئی کوشش  بڑی کیتی اے پر فیر وی کئ لوکاں دی خاص کتاباں وچ برے آں دنیا دے حقوق تے فرائض وچ رل گئے پر فیر وی عملاں دے ڈهڈے حساباں وچ برے آں تهوڑی جئی کمائی سی حلال هی  کهلایا اے پر فیر وی اپنی اولاداں دے نصاباں وچ برے آں محفلاں سجایاں نالے سنگتاں بهی پایاں نے پر فیر وی انجمن شباب تے کباباں وچ برے آں ساڑ چهڈی جندڑی مشقت دے تندور چے پر فیروی  ظالم حاکماں دے خطاباں وچ برے آں ڈهل گئی جوانی ساری چاکریاں ای کردیاں پر فیر وی اک واری نہ دے جواباں وچ برے آں حیاتی ساری عیب میرے لب لب تهک گئے پر فیر وی اپنے ویریاں دے خواباں وچ برے آں نجمہ مسعود